Tübitak 3005
Argümantasyon Tabanlı Öğrenme Modeli: Argümantasyon; iddiaların dayandırıldığı gerekçeler belirtilerek veriler ile ilişkili olup olmadığının yapılandırıldığı süreçtir (Toulmin, 1958). Argümantasyon tabanlı öğrenme modeli; ders içeriklerinin öğretilmesinde kullanılırken içerikle ilgili bir ifadeyi, modeli ya da iddiayı desteklemek ve yanlışlamak için teori ve deliller kullanılarak farklı argümanlar ileri sürme süreci olarak ifade edilmektedir (Van Eemeren, 2015).
Dijital hikaye anlatımı (DHA): Özgün bir hikayenin resimleme, seslendirme, video içeriği ekleme gibi farklı bileşenler ile zenginleştirilerek çok yönlü, çok kanallı ve yaratıcı bir yaklaşım ile sunulmasıdır (Robin, 2008).
Etkileşimli videolar: Geleneksel video anlayışından farklı olarak kullanıcıya görüntüleri izletmenin yanında, aktif yanıtlar da vererek kullanıcıya videonun sunuluş biçimini değiştirme imkânı veren, öğrenen ile içerik arasındaki iletişimi güçlendiren materyallerdir (Moreno & Mayer, 2007).
Nöroeğitim: “Sinirbilim (nörobilim) ve eğitim”, “eğitsel sinirbilim-nörobilim”, “bilişsel sinir(nöro)bilim” ve “beyin tabanlı eğitim” vb. şeklinde alan yazında karşılaşılabilmektedir (Mutlu & Akgün, 2017). Bu disiplin, beyin görüntüleme teknikleriyle elde edilen bulguların, öğretim bilimlerindeki tekniklerin oluşturulması, geliştirilmesi ve uygulanmasıyla ilgilenir (Varma, McCandliss & Schwartz, 2008). Nöroeğitim, sinirbilim ve eğitim araştırmalarının birlikte ilerlediği disiplinlerarası bir çalışma alanıdır. Bu alandaki çalışmalar; alışılmışın dışındaki davranışsal deneylerin önünü açarak, eğitimde yeni yöntem ve tekniklerin geliştirilmesine olanak tanır. Ayrıca spesifik araştırma bulgularını bağımsız bir şekilde yorumlayarak, öğrenme ve öğretme hakkında yeni bilgiler sunabilir. Bu bulgular, eğitim bilimleri araştırmalarını destekleyici niteliktedir (De Smedt, Ansari, Grabner, Hannula-Sormunen, Schneider, & Verschaffel 2011). Kısacası, nöroeğitim, eğitim ve öğrenme süreçlerinin daha iyi anlaşılmasını ve geliştirilmesini sağlamak için sinirbilimsel yaklaşımlar ve yöntemler kullanarak eğitimi bilimsel bir temele oturtma amacını taşır.
Nöromitler (Doğru Bilinen Yanlışlar): Günümüz toplumunda kabul edilen beyin mekanizmaları hakkındaki yaygın yanlış anlamalar olup, beynin fizyolojik yapısı ve işlevlerine ilişkin doğru bilinen yanlışlardır (Gülsün & Köseoğlu, 2020). OECD (2002) raporunda, eğitimcilere yönelik nöromitlerin eğitim pratiği ve politikaları üzerinde olumsuz bir etkisi olabileceği vurgulanmıştır.
Sinirbilim (Nörobilim): Sinir sisteminin yapısı, işlevi ve gelişimi hakkında bilgi edinmeye yönelik bilimsel bir disiplindir. Sinirbilim, sinir hücrelerinin (nöronlar) ve sinir sisteminin karmaşık ağlarının nasıl çalıştığını, nasıl organize olduğunu ve nasıl bir araya geldiğini anlamayı amaçlar. Sinirbilim, biyoloji, psikoloji, fizik, matematik ve bilgisayar bilimleri gibi çok çeşitli bilim dallarının kavram ve yöntemlerini birleştirir. Bu multidisipliner yaklaşım sayesinde, beynin işlevleri ve bozuklukları hakkında daha derinlemesine bilgi edinmek mümkün olmaktadır. Özetle 20. yüzyılın başlarında sistemli bir şekilde başladığı kabul edilen sinirbilim temelli çalışmalar bilişsel/zihinsel sürece yönelik öğrenmeye ilişkin farklı bakış açıları geliştirmeyi sağladığı söylenebilir (Kozan, 2010).
Tübitak 3005
De Smedt, B., Ansari, D., Grabner, R. H., Hannula-Sormunen, M., Schneider, M., & Verschaffel, L. (2011). Cognitive neuroscience meets mathematics education: It takes two to Tango. Educational Research Review, 6(3), 232–237.
Gülsün, Y., & Köseoğlu, P. (2020). Determining biology teachers’ neuromyths and knowledge about brain functions. Education and Science, 45(204), 303-316.
Kozan, O. (2010). Beyin ve dil: Araştırmaların 150 yılı. Dil Dergisi, (147), 22–39.
Moreno, R., & Mayer, R. (2007). Interactive multimodal learning environments. Educational Psychology Review, 19(3), 309-326.
Mutlu, Y., & Akgün, L. (2017). Matematik öğrenme güçlüğü ve eğitsel nörobilim. Eğitim Bilimlerinde Yenilikler Ve Nitelik Arayışı, (July), 1133–1146.
OECD (2002). Understanding the brain: Towards a new learning science. Paris, France: OECD Publishing.
Robin, B. R. (2008). Digital storytelling: A powerful technology tool for the 21st century classroom. Theory into practice, 47(3), 220-228.
Toulmin, S. E. (1958). The uses of argument. Cambridge, UK: Cambridge University Press.
Van Eemeren, F. H. (2015). Argumentation. In B. Garssen, S. Jacobs, E. C.W. Krabbe, J. Woods (Eds.), Reasonableness and Effectiveness in Argumentative Discourse (pp. 3-25). Springer International Publishing Switzerland.
